Erbij horen, maar waarbij eigenlijk?

Inmiddels lijkt de zomervakantie lang geleden en zitten we alweer 2 weken op school. Misschien is er voor jou niets veranderd in het nieuwe schooljaar of juist wel en zit je in een hele nieuwe klas. Een nieuw schooljaar, misschien een nieuwe klas is altijd spannend. Want je weet niet of je er nog bij hoort, of dat je weer opnieuw moet beginnen met “erbij horen”, of je hebt er sowieso nooit bij gehoord.

Iedereen vindt het prettig om ergens bij te horen. Maar waarbij eigenlijk????

En wat als je geen aansluiting vindt of wanneer anderen gewoon bepalen dat je er niet bij hoort? Is het beter om heel erg je best te doen om erbij te horen door misschien dingen te doen die helemaal niet bij je passen? Of blijf je gewoon jezelf?

Ik blijf altijd mezelf. De reden hiervoor is dat ik het heel erg moeilijk vind om anders te doen dan ik ben, hierdoor is het soms lastig om aansluiting bij anderen te vinden.

Maar waarschijnlijk ben ik toch niet spraakzaam of aanwezig genoeg waardoor mensen niet meteen aan mij denken wanneer ze samen gaan chillen. Want elk verhaal heeft twee kanten.

Ik denk wel dat meiden onderling anders met elkaar omgaan dan jongens.

Soms kan ik echt jaloers zijn op mijn broer en zijn vrienden. Jongens hebben gewoon lol met elkaar, ze betrekken elkaar en lossen problemen praktisch op. Vaak maakt het voor jongens niet veel uit als er iemand bij komt. Als we het er thuis over hebben zegt mijn broer altijd: waarom is het altijd zo ingewikkeld met de meiden onder elkaar. Doe gewoon gezellig! Dat betekent natuurlijk niet dat er geen jongens zijn die ook niet ergens bij horen. Die zijn er natuurlijk genoeg.

Mijn ervaring is dat meiden elkaar niet veel gunnen, terwijl meiden elkaar juist zouden moeten steunen. Soms wordt er bepaald dat iemand niet mag mee doen of er niet bij mag zitten.

Wie is iemand eigenlijk om te bepalen wie er wel bijhoort en wie niet???

Natuurlijk is het logisch dat je met de één beter kan opschieten dan met de ander. Er schijnen echte BFF’s te bestaan heb ik me laten vertellen.

Maar dan toch kan iemand zomaar ineens het derde wiel aan de wagen worden.   Dat er niet wordt overlegd en gezorgd dat je het samen gezellig hebt.

Wanneer ik zelf in zo’n situatie kom vind ik het lastig om daar mee om te gaan.

Je ziet regelmatig mensen op school in de pauze alleen zitten.

Ik vraag me af of er wel iemand is geweest die zich afvraagt waarom dit is.

Gaan we er dan met zijn allen vanuit dat diegene niet leuk is? Heeft iemand wel eens zijn best gedaan om iemand die alleen is erbij te betrekken. Het zou goed zijn als iedereen gewoon lekker kan zijn wie hij of zij is. En ondanks dat er gewoon bij kan horen. Gewoon omdat er achter iedereen wel een verhaal zit.

Red Rebel